As xeneracións da nobreza Galega

Feitos do noso pasado común
Responder
Avatar de Usuario
lamigueiro
Foreiro Maior
Foreiro Maior
Mensajes: 344
Registrado: 30 Oct 2001, 09:00
Ubicación: Ferrol
Contactar:

As xeneracións da nobreza Galega

Mensaje por lamigueiro »

Dentro da nobreza galega, podemos atopar catro estadios diferenciados. O primeiro poderíamo-lo enmarcas nas orixes: Os tempos do Reino Suevo da Galaecia e a súa absorción no mundo visigodo. Ë a primeira xeneración. As familias máis antigas farían enlazar as súas xenealoxías, mediante fábulas e lendas, a beira mesmo do que poderíamos chamar historia.

A segunda xeneración, que vivíu na alta idade media; se diferencia do resto, pola presenza de personaxes reais; parentes dos diferentes reises, que administran o poder real no condado de Galiza. Son os tempos dos condes de Presáras, Traba, Montenegro etc. Moitos dos seus vástagos, chegarían incluso a ser canonizados: San Froilan e San Rosendo.

A terceira xeneración, está marcada pola caida das anteriores e polo comenzo da perda de influencia das nosas élites, dentro das cortes de Castela e León. Son tempos revoltos, onde pequenos cabaleiros aproveitaránse das guerras internas, para acadar soa e fortuna. Foron chamados polos nosos primeiros historiadores "golfines", pois en tempos de relativa paz, aproveitabanse das encomendas; especie de mafias que ofertaban protección a vilas cidades e monasterios, en troques de diñeiro, terras e poder. Creceron dentro diste marco os Andrade, Pardo de Cela, Moscoso, Ulloa, Soutomaior e Fonseca como casas destacadas. Todas elas alcanzarán a meta de toda casa nobre: A Casa e o Estado.

A cuarta e derradeira, sería a da absorción das nosas élites polo novo imperio que estaba a agromar. A corte de Castela e todolos descendentes dos reises Católicos, artellaron o que se chamou "a castra e doma", dunha nobreza que ata fai ben pouco, foi quen de decidir quen iba a portar a coroa en terras alleas. Seus descendentes nunca máis volveran a acadar istes grados de autonomía e poder. Despois deixarán paso a pequenas fidalguias como comendeiros das súas propiedades, xentes que o cabo do tempo desmocharán torres e alzarán pazos, ata que moitos deles co paso do tempo chegarán incluso a convertirse en labregos e esquecer os seus nobres orixes.

Xose Lois Lamigueiro
Lamigueiro ©
Avatar de Usuario
pazos
Mozo
Mozo
Mensajes: 28
Registrado: 03 Abr 2002, 10:00
Ubicación: Buenos Aires, argentina
Contactar:

As xeneracións da nobreza Galega

Mensaje por pazos »

¿Alguien sabe cuales fueron las normas para el uso del "don" como símbolo de nobleza?. Aquí en América se lo utilizó para honrar a los caciques indígenas, pero luego se generalizó y hoy se lo utiliza con sentido de respeto hacia una persona mayor, o un trabajador hacia su patrón, etc. Gracias.
marcelo pazos

http://www.pazos.8m
Avatar de Usuario
lamigueiro
Foreiro Maior
Foreiro Maior
Mensajes: 344
Registrado: 30 Oct 2001, 09:00
Ubicación: Ferrol
Contactar:

As xeneracións da nobreza Galega

Mensaje por lamigueiro »

Para definir o estado de nobleza necesítaríamos outro Internet máis, para poder clarexa-lo seu sinificado. Cada páis e rexión teñen a súa propia tradicción nobiliar. A nobreza alemana, inglesa e española, nada teñen en común.
Don e un tratamento netamente hispano, con raices látinas. Deriva do lt. Domini: o señor. E na antiguedade e alta idade media, só podía levar iste tratamento deus. Cando falamos de don Rodrigo, don Pedro o Crudel, sempre ai que pensar que iste tratamento está dado por historiadores decimonónicos, na época concreta na que estamos a falar a tradicción era outra. De deus para baixo, o asunto baise democratizando ate chegar o século XXI, onde na actualidade en España todos temos o tratamento de Don e Dona.
Máis con todo ista fómula protocolaria tivo o seu devagar. Pronto os Reises e principes adoitaron o uso do Don, e chegamos a baixa idade media, onde tamén a corrente democratizadora, chega a duques, condes e marqueses. Na idade moderna so a nobreza titulada usaba o don mentras que a fidalguía tiña o tratamento de -mercede. Así na Galiza atopamos tantos pazos chamados "da mercede". Nos tempos da ilustración, canonigos, licenciados, abogados e procuradores usaban o Don, sempre habendo demostrado a súa fidalguía. Cando chegamos 1ª república, o uso do Don xeneralízase entre militares e xentes vinculadas o poder administrativo do estado, a igrexa e os comerciantes sobresaintes. O que se chamaron as forzas vivas. Cando comenza o século XX, obteñíase o Don, o rematar unha carreira universitaría ou licenciatura, na etapa franquista, o obte-lo bacharelato. Coa chegada da democracia, gracias o Domini, Don somos todos e todas.
Máis unha cousa é ter tratamento de Don. E outra ben distinta ser nobre; xa que non teñen por que estar relacionadas. Na tradicción Hispana, hai que distinguir dous estados de nobreza. Sempre partindo que O rei e a monarquía hispana, son outra caste distinta a nobreza, xa que son persoa rexas, con sangue real. Na nosa tradicción, ningún duque, conde ou marqués, pódese comparar nin emparentar ata fai ben pouco con unha persoaxe rexa, como é unha infanta o infante. A sangue non se mixtura, porque mixtura-la equivalía a abaixala. As diferentes casas reais que reinaron en Galiza, León, Castela, Aragón, Granada etc, unha vez que a súa casa fora sustituida por outra con novo pulo, os descendentes da primeira convírtense en duques, nunca conservan o título de infante. Por exemplo os descendentes de Afonso X o rei-sabio, Infantes da Cerda, convertíranse nos duques de Medina-Celi.
Así o fillo dun nobre e unha fidalga e nobre. O fillo dunha nobre e un fidalgo é fidalgo. O fillo dun fidalgo e unha persoa común, perdía a súa condición e os privilexos adheridos o seu estatus, non pagar tributos fiscais, non facer levas etc.
Pero na nosa tradicción ai tamén que distinguir que un nobre é unha cousa ben distinta a un fidalgo. En España por tradicción secular só son fidalgos os fillos, netos, bisnetos, tataranetos de fidalgos por todalas súas ramas sen mixturas. De xeito que no antiguo reximen, considerábanse fidalgos os descendentes directos dos visigodos antes da invasión musulmán. Como poderán observar a regra cuase ninguen a cumplía. Pero ainda así ista caste social, defendía a súa limpeza de sangue xeneración tras xeneración, caendo moitas das veces na endogamia. Segundo, as leises da fidalguía o rei, non podía facer fidalgos, so Deus e o tempo. Mentras que o rei si podía ennobrecer, apelidos, familias etc. Foi unha guerra contínua entre as dúas castes. Todos recordamos as recentes polémicas, cando El-rei Don Xoan Carlos I, concéde os ducados de Súarez, e marquesados de Puboll e Iría Flavia. A Diputación da Grandeza de España, atragantábaselle todos istes novos ennoblecimentos, aducindo que poderíase ennobrecer os apelidos, pero nunca a sangue. No caso do noso querido Cámilo Xosé, e ben distinta xa que sobráballe fidalguía para levar tres marquesados. Tamén podemos dicir o mesmos dos descendestes de Valle-Inclán, actuales Marqueses de Bradomín, ¿Quen pode dudar da nobreza de un Montenegro?.

A nobreza de sangue probábase no antiguo reximen dos seguintes xeitos:

- Concesión de Grandeza de España o de título a un antepasado directo.
- Declaración expresa de fidalguía de sangue polo consello de cámaras de Castela e Aragón.
- Privilexos perpetuos de Fidalguía.
- Na coroa de Aragón as declaraciones de cidadáns de inmemorial, honrados con privilexos de infanzonía, cabaleiro militar, nobre e xeneroso.
- Executorias e provisións de fidalguía das Chancelerías de Valladolid e Granada, da Cámara de Comptos de Navarra e as reais audiencias de Zaragoza, Barcelona e Valencia.
- Sentencias favorables da Corte Maior de Navarra sobor denominación e uso público de pedras armeiras.
- Documentos acreditativos de descender de colexiales dos Colexos Maiores de Salamanca, Santa Cruz, de Valladolid, San Ildefonso, de Alcala de Henares, Maese Rodrigo, de Sevilla e O Seminario de Nobres de Madrid.
- Cabaleiros das reais maestranzas de Cabaleiría, das ordenes militares españolas, así como da Real e Distinguida Orden de Carlos III hasta 1847. Acreditar a descendencia directa de un cabaleiro de Malta, Santiago, Montesa ou do Toisón de Ouro.
- Expedentes de ingreso no exército e a armada e as follas correspondintes nas que se proben a nobreza do interesado.
- Acreditacións de descende de Regidores Perpetuos e Vintecatros con cidades con dereito a voto.
- Empadroamentos de cidades e lugares como nobres e fidalgos.
- Constancia de estar exento de milicias por estado de nobre e fidalgo de sangue.
- Testimuñas de houber ostentado cargos nos concellos polo estado nobre.
- Descender de Alcaides e gobernadores de fortezas e castelos reais o que presupoñía fidalguía.
- Tener antepasados cofrades da Casa da Misericordia, de Ceuta, das cofradías de San Xurxo de Maiorca e Zaragoza, das de Santiago, en Burgos e León.
- Descender de un dos doce linaxes de Soria.
- Documentos que acrediten ser chamado a Cortes polo brazo nobre ou polo brazo militar en Navarra, Valencia e Aragón.
- Las informacións positivas de avecíndarse en Vizcaya e Guipúzcoa, presentadas ante as xustizas dos respectivos concellos. etc.

Como poderán observar, ser nobre sinificaba tela sangue totalmente homologada. Polo que tal estado estaba cinguido a uns poucos. Ser nobre tamén sinificaba ser consecuente co seu estado, "a nobreza obliga", así casar entre desiguais, xentes non cristiáns, extranxeiros que non acreditaban a súa limpeza de sangue, exercer traballos viles, ser reo, etc. con-levaba a perda do estado de nobre.

E para rematar una cosa ben distinta e a nobreza e outra a limpeza de sangue. En España despois da reconquista, as xentes tiñan que demostrar a súa limpeza de sangue para poder medrar no aparato administrativo e productivo. Así si un labrego quería acceder a un foro dun señor, debía demostrar non estar mixturado con xentes mouras, xudios, ateos, excomulgados, fillos de cregos, reos etc. Tamén si se quería acceder as academías militares como alferez, tíñase que demostrar a limpeza de sangue, pero ollo que atopemos unha executoria de limpeza de sangue na nosa documentación familiar, non leva inherente que os nosos antepasados foron do estado nobre.

<font size=1>[ Esta mensaxe foi editado por: lamigueiro _FIL 2002-06-13 06:11 ]
Lamigueiro ©
Avatar de Usuario
kruzul
Administrador
Administrador
Mensajes: 2242
Registrado: 05 Oct 2001, 09:00
Ubicación: El Escorial - Madrid
Contactar:

As xeneracións da nobreza Galega

Mensaje por kruzul »

Ola Xosé e Marcelo:
Eu non vou a entrar no asunto esposto por Xosé, pero xa que tocades o Don, engado unha referencias que teño.
A primeira referencia pertenece a José Luis Fernández Blanco: "Su uso estuvo rígidamente establecido hasta 1842, fecha a partir de la cual, debido a las Leyes Mendizábal, pasó a ser un tratamiento de cortesía y extendido su uso a todos los estratos sociales.
Hasta mediados del siglo XVII el Don estaba exclusivamente reservado a: las mujeres hijas y esposas de hidalgos, a algunos títulos del reino (en especial duque y conde, ya que algunos marqueses no ostentaban tal distinción) y, por supuesto, a los miembros del clero."
Jesús Matesanz Bellas no libro "Los Mesía de Moeche" da a fecha de 1670 para o uso entre hidalgos e clérigos, ainda que non dí por que foi a partires dese ano.
A partir de mediados del siglo XVII el uso se extendió a toda la nobleza titulada así como a todos los descendientes de un poseedor de título nobiliario, a los miembros de las órdenes militares y sus descendientes y a los oficiales que cumplían funciones en cualquiera de los Consejos (Guerra, Estado, etc.) y, por último a aquellas familias originarias de las Provincias Vascas que demostraran su "Vizcainía originaria".
En cuanto a la nobleza no titulada, la hidalguía, de acuerdo a los padrones existentes, el uso era muy restringido. La calidad de "Hidalgo" simple no permitía el uso del Don (sí tenían tratamiento de doña las esposas e hijas).
Para tener tratamiento de Don era necesario estar inscripto en los padrones como mínimo como "Hijodalgo Notorio". Tampoco tenían derecho al uso del Don aquellos hidalgos que habían obtenido Privilegios de Nobleza, excepto que hubiese una merced real autorizándolo y confirmada por el Consejo de Castilla.

E di tamén Miguel Centeno Neves, sobre o seu uso en Portugal:

...se diz DOM, com M y su uso sigue siendo
muy restricto, apesar de no vivirmos en Monarquia y de no tenermos Nobleza reconocida en terminos constitucionales.

El "Dom" és aceptado socialmente en los altos dignatarios de la Iglesia (obispos y cardenales) y en algunas familias de la nobleza titular y de la
hidalguia que siempre lo llevaron. Pero ni todos los titulares tenian el "Dom" y la mayor parte de los hidalgos tampoco.

El "Dom" se obtenia por la gracia del Rey (Dom Vasco da Gama, lo obtuvo por el descubrimento del camino maritimo para India) u entonces por sentencia judial, se se provara que los antepasados lo usaban.


Sumo tamén un aponte de Marcelo Gershani Oviedo, unha resolución da Segunda Asamblea de Genealogistas Argentinos (Córdoba, Argentina, 1979:
"SEXTA: El tratamiento de "Don" y "Doña" debe reservarse estrictamente a quienes los utilizaron en sus firmas o lo recibieron por parte de sus contemporáneos. Esta norma es esencial tratándose de personas que vivieron hasta el siglo XVIII, y su inobservancia - tanto al atribuírselo a quien no lo tuvo, como al omitírselo a quien lo recibió - constituye un error histórico y genealógico. En los casos posteriores al siglo XVIII, aquellos que lo recibieron, pueden ser mencionados con tal tratamiento precediendo su nombre".-

Pareceume este último un recordatorio importante para os xenealoxistas.

Saúdos:
Ricardo Lago

<font size=1>[ Esta mensaxe foi editado por: Cruzul _FIL 2002-06-12 19:55 ]
Invitado

As xeneracións da nobreza Galega

Mensaje por Invitado »

O tratamento de Don e Doña sí que se usaba na idade moderna.Eu teño antepasados e antepasadas ós/ás que se lles da ese tratamento en partidas de libros parroquiales,e aínda noutros,a maioría das veces.Unha 8ªavoa miña tiña 2 irmáns e un sobriño empadronados coma ´Hidalgos´(Parroquia de San Lorenzo de András(Ver Catastro do Marqués da Ensenada) )..A un 6º avó meu,que tamén tiña un parente empadronado como fidalgo,así como a o seu pai tamén lles puña D.,aínda que ás veces estaba como borrado e outras como borrado e reescrito,coma se o cura(ou o que o escribeu) dudase ou quixese rectificar. Unha vez,a un dos que estaban empadronados como fidalgos parece que lle puxo o nome sen o ´D.´,pra min que se lle esqueceu.Teño atopado persoas que na documentación dos libros parroquiales aparece co tratamento de D. nos libros parroquiales,pero non na dos protocolos dos escribáns por exemplo,e que en troques,@s <a href="mailto:fill@s" target="_new">fill@s</a> aparecen con D./Dª en ambos,a pesar de ser a súa nai plebea.E que parece que hai un cambio neso sos séculos 16 e 17 en diante.Porque antes de 1600 había nobres e fidalgos ós que lles escribían os nomes sen ese tratamento...Pareceume ver coma que se usaba menos,sí.Sen embargo,en tempos dos reis de Castela(´´El signo del Rey don Sancho(IV)´´)parece que sí se usaba...O D. usábase como tratamento,ademáis de pra nobres e fidalgos,para curas,profesoresou mestres,etc....Firmado o Breo...Por certo(Lamigueiro)..¿cómo é que se fai pra poñe-lo nome ou identificarse?¿Pódese poñer sen conta? Eu aínda non abrín ningunha...



Avatar de Usuario
pazos
Mozo
Mozo
Mensajes: 28
Registrado: 03 Abr 2002, 10:00
Ubicación: Buenos Aires, argentina
Contactar:

As xeneracións da nobreza Galega

Mensaje por pazos »

ACERCA DE LA “HIDALGUIA”:

Dice Julio de Atienza en su Nobiliario Español, M.Aguilar, Editor, Madrid, 1948, Capítulo X, DE LA NOBLEZA NO TITULADA, Nobleza de Castilla, (los otros apartados corresponden a Andalucía, Navarra, Vizcaya, Guipúzcoa, Alava, Aragón, Cataluña, Valencia y baleares.)

...La hidalguía, según las Partidas (Partida 2ª, Título XXI, Ley III), “es nobleza que viene a los hombres por linaje”. Exigiendo en las leyes II y III del mismo título y partida, que la nobleza viniese, por lo menos, de los bisabuelos y que fuese de padre y madre, pues non dicitur nobilis genere nisi qui ex utroque parente nobilis est.
Para ser hidalgo no era condición precisa la de ser hijo de legítimo matrimonio, pues el padre podía hacer hidalgos a los hijos que tuviese de barragana, dándoles quinientos sueldos como mínimo.
Es preciso distinguir entre hidalgo y caballero: Si el hidalgo tenía medios de fortuna para ello, podía ser armado caballero; el caballero no precisaba ser hidalgo, lo que hizo afirmar a Diego de Valera que “el Rey puede facer caballero, mas no fijodalgo”.

SIN EMBARGO,

La hidalguía podía ser de sangre, es decir, desde tiempo inmemorial, y de privilegio, concedida por el Rey...

VEAMOS UN EJEMPLO, citando otro autor:

En la Recopilación de Leyes de los Reinos de las Indias, Madrid 1.681, (Biblioteca Nacional Buenos Aires en Archivo General de la Nación, Documento Nº 288924), Libro IV Titulo VI, Ley VI, el Rey Don Felipe II, ratificando las disposiciones de su padre el Emperador, mandaba lo siguiente:
Por honrar las personas, hijos y descendientes legítimos de los que se obligaren a hacer población y la hubieren acabado y cumplido su asiento, les hazemos Hijosdalgo de solar conocido para que en aquella población, y otras cualesquier parte de las Indias, sea Hijosdalgo y personas nobles de linage, y solar conocido, y por tales sean havidos y tenidos, y les concedemos todas las honras y preeminencias que deven haver y gozar todos los Hijosdalgo, y Caballeros destos Reynos de Castilla, según fueros, leyes y costumbres de España. (La inmediata ley siguiente esta fechada en el Pardo el 26 de septiembre de 1.575)
Por esta ley y otras anteriores, en las Limpiezas de sangre se dejaba constancia de que:
Tales familias tenían su origen de los Pobladores y Conquistadores de esta Provincia y por ello el Timbre y Distinción de tales Conquistadores, gozando los fueros y preheminencias que por ello les correspondía y que heredaron sus subcesores hasta el presente, manteniendo aquel honor con los honrados procedimientos y ajustadas operaciones que les influye la limpieza de su sangre.
Estos términos se emplearon hasta 1.780 por lo menos (en cambio en la Real Chancillería de Valladolid se conservan pleitos de hidalguía hasta 1831). (R.E.N.: 5, Fº 339 de 1.780. Limpieza de sangre de Ramón Rodríguez y de su cónyuge María Ximénez de Paz y Benavidez, descendiente de los primeros pobladores).

AHORA, UNA PARTICULARIDAD EN EL PLATA:

Ver además las solicitudes de encomiendas por herederos en la línea femenina de los conquistadores... en las que estimaban como timbre de honor tal condición.
Como durante dos siglos los matrimonios se efectuaron entre la prole de los conquistadores y las mujeres también con europeos recién llegados y por excepción los hombres, se establecieron parentescos entre ellos hasta conformar una raigambre tal que toda la clase decente porteña descendía por lo menos de un fundador y se encontraban emparentados numerosas veces, igualándose por lo tanto en señorío.
Esta suerte de nobleza local, recibida en su mayoría por las madres que además aportaban la dote, constituyó desde los primeros tiempos un carácter de matriarcado en el que se adoptó comúnmente hasta el apellido materno, como se podrá verificar en numerosos árboles genealógicos de la primera mitad del siglo XVII, en los que olvidaron reiteradamente el apellido paterno, por noble que fuera, pues no aportaba hidalguía local...”

Toda la cita anterior está tomada de Hialmar Edmundo Gammalsson, Los Pobladores de Buenos Aires y su Descendencia, Municipalidad de la Ciudad de Buenos Aires, Secretaría de Cultura, octubre de 1980. Este libro fue seleccionado por la Secretaría de Cultura de la Municipalidad de Buenos Aires y contrató su edición en homenaje al IV Centenario de la Fundación de la Ciudad por Juan de Garay.

Saudos, Marcelo
marcelo pazos

http://www.pazos.8m
Avatar de Usuario
pazos
Mozo
Mozo
Mensajes: 28
Registrado: 03 Abr 2002, 10:00
Ubicación: Buenos Aires, argentina
Contactar:

As xeneracións da nobreza Galega

Mensaje por pazos »

Leyendo sobre los ANDRADE aparece el término "prestameiro" como un grado superior al de miles o caballero. ¿Que significa ser "PRESTAMEIRO"?
gracias,
Marcelo
marcelo pazos

http://www.pazos.8m
Avatar de Usuario
kruzul
Administrador
Administrador
Mensajes: 2242
Registrado: 05 Oct 2001, 09:00
Ubicación: El Escorial - Madrid
Contactar:

As xeneracións da nobreza Galega

Mensaje por kruzul »

Ola Marcelo:
Non sei si tería outra acepción, pero no Diccionario Sotelo Blanco dí:
<i>O que recibía ou cobraba préstamos ou os foros e pensóns.</i>

Saúdos:
Ricardo Lago
Avatar de Usuario
freire
Mozo
Mozo
Mensajes: 14
Registrado: 17 May 2002, 09:00
Ubicación: A Coruña
Contactar:

As xeneracións da nobreza Galega

Mensaje por freire »

José García Oro no seu libro "Galicia en los siglos XIV y XV" (Colección Galicia Histórica - Fundación Barrié) di:

"Vista en su conjunto, la fisonomía político-social de la hidalguía gallega del siglo XIII se ofrece escasamente definida. En primer lugar, es muy indeterminada su función pública la cual se comprueba postivamente en su actuación y en su misma titularidad que aparece siempre vinculada a la Corona. Es también varia e inconstante la designación estamental en que alternan los nombres de Tenente o Conde de Galicia, Tenente, Prestamero, Encomendero y Rico-hombre equivaliéndose y sin señalar función específica. No existe tampoco fijeza respecto a las tierras de su título llamadas con gran variedad terminológica tenencias, condados, encomiendas, préstamos, etc. ni siquiera en su asignación a un mismo noble, sino que cambian a veces de titular"

[...]

"Esta función pública de los nobles en sus terras exige la colaboración de un equipo de funcionarios oficiales, cuya denominación y atribuciones son también muy varias: pretameros, tenencieros, subcomenderos, mayordomos, sayores, notarios, alcaides y otros oficialesaparecen regularmente en las tierras galaicas con mención precisa del noble por quien ejercen su oficio"

Non parece quedar moi claro o contido do cargo de prestameiro, se ben parece en todo caso de rango inferior ó de príncipe ou conde. Na "Historia de Galicia" de Edicións Hércules faise referencia ós distintos contratos de cesión de terras vixentes na alta edade media antes da xeralización do foro. Entre éstes está o prestimonio, contrato en virtude do cal o beneficiario recibía unha serie de terras, normalmente sen contraprestación, pero cunha duración limitada á da súa vida, sen posibilidade de transmitilas ós descendentes.

No caso dos Andrade, e xa aventurando unha opinión propia, tendo en conta que ata Fernán Pérez (O Bó) non pasaban de ser cabaleiros, e que nos tempos do seu pai Ruy Freire de Andrade eran encomendeiros dos mosteiros de Caaveiro e Monfero, é moi posible que os seus antepasados recibisen terras de ditos mosteiros en concepto de préstamo a cambio dos seus servicios militares.

Saudos,

Roberto Freire
 
Avatar de Usuario
veremudus
Foreiro Maior
Foreiro Maior
Mensajes: 241
Registrado: 23 Oct 2002, 09:00
Ubicación: Ferrol
Contactar:

As xeneracións da nobreza Galega

Mensaje por veremudus »

- Ola:

- Sobre o termo "PRESTAMEIRO" pode haber algunhas dúbidas en canto as funcións exercidas dende ese cargo.

- Nembargantes, precisamente a través da documentación xerada nos ss. XII-XIII, na cal aparece maioritariamente reflectido e empregado ese termo e oficio. Semella que debemos entender como PRESTAMEIRO o que nos séculos posteriores deuse en chamar MEIRIÑO (merino, en castelan). É dicir, autoridade con xurisdicción civil e militar que gobernaba, no nome doutra instancia máis alta, un territorio ou comarca. De aí, por exemplo, que os documentos fagan referencia a "X", prestameiro en Trasancos, ou en Bezoucos, ou en Búval, ou onde fose a terra e comarca dunha determinada xurisdicción.

- Xunto co cargo de prestameiro coexistía tamén o de XUIZ REAL, que semella levaba as causas xudiciais en representación da Coroa.
 
Responder