Sempre pensei que o uso dos alcumes O VELLO e O MOZO servia para distinguir ao pai e ao fillo que tiñan o mesmo nome e o mesmo apelido. Ás veces, cando se trataba de duas persoas sen parentesco directo, diferenciaban-se poñendo-lle a un deles un segundo apelido. Isto é a conclusión ao que teño chegado até de agora.
Máis recentemente, atopei un documento que me fai dubidar ou acrecentar sobre esta cuestión. A miña pregunta é saber si é posíbel que un fillo usara a alcuña de O MOZO xa falecido o pai e seguira usando o alcume uns 30 anos depois do pasamento do pai.
Agradezo de antemán unha resposta a esta mensaxe.
Xavier
O Vello e O Mozo
- kruzul
- Administrador
- Mensajes: 2242
- Registrado: 05 Oct 2001, 09:00
- Ubicación: El Escorial - Madrid
- Contactar:
Ola Xavier, mira esto que atopei que penso é moi acertado sobre o que preguntas.
O Corpus Documentale está caído esta fin de semán senón poderían mirarse os casos galegos, que penso son doados de seguir con estas pistas.Se apelaba a la edad para distinguir ascendientes y descendientes que llevababan el mismo nombre, y se añadía: el viejo, el mayor, el niño, el chico, el menor, el mozo, el joven; y al parentesco, por la mayor notoriedad de la persona con quien éste ligaba, y se decia despues del nombre: carillo, cariello, carriello, cormano, nepto, neto ó nieto, sobrino, entenado ó antendo, afigiado, afiliado ó afilado, cuñado, compadre, pariente; desiganción incompleta y vaga, que quedaba de apellido cuando se perdia la memoria del individuo a que se hacía referencia. Escribíase, pues, en los documentos: Fernandus Garsiae mayor. Fernandus Garsiae minor (1119).- Petrus mozos (1184).- Petro menor (1203).- Don Rodrigo Gonzalvez el ninno (1255).- Don Johan Martiniz de Medrano el mayor y Don Johan Martiniz de Medrano el joven (1328).- Petro carillo (1187).- Egila genro de Fronildo (1009).- Petrus sobrino (1158).- Petrus neptus (1205).- Munio neto (1165).- P.º ominguez el nieto..... D. P.º el nieto (1242).- Vermudus antenatus (1198).- Petro cuñado (1203).- Pelagius compadre (1200).- Fernando afigiado (1196).- D. Pariente (1231).
Bibliografía: Godoy Alcántara, D. José. Ensayo Histórico Etimológico Filológico sobre los Apellidos Castellanos. Cap. VI. Editorial Maxtor. 2004 (reedición de la de 1871). pp. 172-173
- lamigueiro
- Foreiro Maior
- Mensajes: 344
- Registrado: 30 Oct 2001, 09:00
- Ubicación: Ferrol
- Contactar:
O Vello, O Mozo
Hola Milleiro,
Eu por exemplo na documentación que teño estudado da familia Piñón, Teixeiro e Lamigueiro, o uso de -O Vello e o -Novo, versus -O Mozo, non segue ningún padrón establecido.
En moitos casos, úsase indistintamente no tempo, para diferenciar dous membros de igual nome e apelido, nun documento, por exemplo:
-en 1626 testifica Juan de Piñón chamado "O Vello" de 60 anos.
no mesmo documento tamén o fai o seu parente lonxano, chamado: Juan de Piñón das Castiñeiras "O Mozo", de 25 anos de idade.
Pasado o tempo en 1675, Juan de Piñón das Castiñeiras con 74 anos, atopámolo testificando noutro pleito e agora recibe o alcume de "O Vello".
Quen non tivera referencias, familiares anteriores poidera pensar que ambos personaxes son pai e fillo cando en realidade o primeiro e tio carnal do segundo. Así que a modiño non sempre o alcume é certificación da filiación.
Outro exemplo, na miña familia témolo en Joan de Lamigueiros "O Vello" en contraposición o seu neto Juan de Lamigueiro.
A mín por exemplo traeme de cabeza un Pedro de Lamigueiro "O Novo", o problema e que no arbre nas xeneracións anteriores ainda non atopei un Pedro de Lamigueiro "O Vello", que o xustifique, polo cheguei a conclusión que neste caso fai referencia a que Pedro, é precisamente o menor dos seus irmáns.
Saudos
Eu por exemplo na documentación que teño estudado da familia Piñón, Teixeiro e Lamigueiro, o uso de -O Vello e o -Novo, versus -O Mozo, non segue ningún padrón establecido.
En moitos casos, úsase indistintamente no tempo, para diferenciar dous membros de igual nome e apelido, nun documento, por exemplo:
-en 1626 testifica Juan de Piñón chamado "O Vello" de 60 anos.
no mesmo documento tamén o fai o seu parente lonxano, chamado: Juan de Piñón das Castiñeiras "O Mozo", de 25 anos de idade.
Pasado o tempo en 1675, Juan de Piñón das Castiñeiras con 74 anos, atopámolo testificando noutro pleito e agora recibe o alcume de "O Vello".
Quen non tivera referencias, familiares anteriores poidera pensar que ambos personaxes son pai e fillo cando en realidade o primeiro e tio carnal do segundo. Así que a modiño non sempre o alcume é certificación da filiación.
Outro exemplo, na miña familia témolo en Joan de Lamigueiros "O Vello" en contraposición o seu neto Juan de Lamigueiro.
A mín por exemplo traeme de cabeza un Pedro de Lamigueiro "O Novo", o problema e que no arbre nas xeneracións anteriores ainda non atopei un Pedro de Lamigueiro "O Vello", que o xustifique, polo cheguei a conclusión que neste caso fai referencia a que Pedro, é precisamente o menor dos seus irmáns.
Saudos
Lamigueiro ©
Juan Milleiro
Ola Lamigueiro,
Todos os Milleiros que vivimos actualmente descendemos de duas persoas chamadas Juan Milleiro. O abraiante é que todo empeza cun Juan Milleiro Noble, nado aprox.1680, e despois aparace un Juan Milleiro, nado aprox. 1697. Este úlitmo, decanceiro meu, usa entre 1730 a 1740 o alcume de "O Novo", entre 1740 a 1760: Juan Milleiro Nogueira...máis en 1771 aparece nun documento como Juan Milleiro Noble.
O Juan Milleiro Noble nunca usa o alcume d´O Vello, este estivo casado con Maria da Nogueira e con Dominga Crespo. Namentres que o meu antergo é fillo dun Juan Milleiro e dunha Ignés de Sobreira.
Poderia-se pensar que Maria da Nogueira e Ignés de Sobreira é a mesma persoa, máis resulta que Juan Milleiro Noble e Maria da Nogueira tiveron outro fillo chamado tamén Juan que viveu e casou na mesma época que o meu devanceiro Juan Milleiro "O Mozo". A verdade que é un "cristo" o que teño montado.
Teño documentos que proban que istos dous Juan Milleiros, fillos de Juan Milleiros non son a mesma persoa.
Non sei se me expliquei?
Un saudo
Xavier
Todos os Milleiros que vivimos actualmente descendemos de duas persoas chamadas Juan Milleiro. O abraiante é que todo empeza cun Juan Milleiro Noble, nado aprox.1680, e despois aparace un Juan Milleiro, nado aprox. 1697. Este úlitmo, decanceiro meu, usa entre 1730 a 1740 o alcume de "O Novo", entre 1740 a 1760: Juan Milleiro Nogueira...máis en 1771 aparece nun documento como Juan Milleiro Noble.
O Juan Milleiro Noble nunca usa o alcume d´O Vello, este estivo casado con Maria da Nogueira e con Dominga Crespo. Namentres que o meu antergo é fillo dun Juan Milleiro e dunha Ignés de Sobreira.
Poderia-se pensar que Maria da Nogueira e Ignés de Sobreira é a mesma persoa, máis resulta que Juan Milleiro Noble e Maria da Nogueira tiveron outro fillo chamado tamén Juan que viveu e casou na mesma época que o meu devanceiro Juan Milleiro "O Mozo". A verdade que é un "cristo" o que teño montado.
Teño documentos que proban que istos dous Juan Milleiros, fillos de Juan Milleiros non son a mesma persoa.
Non sei se me expliquei?
Un saudo
Xavier
busco gente con mi apellido
Cruzul escribió:Ola Xavier, mira esto que atopei que penso é moi acertado sobre o que preguntas.O Corpus Documentale está caído esta fin de semán senón poderían mirarse os casos galegos, que penso son doados de seguir con estas pistas.Se apelaba a la edad para distinguir ascendientes y descendientes que llevababan el mismo nombre, y se añadía: el viejo, el mayor, el niño, el chico, el menor, el mozo, el joven; y al parentesco, por la mayor notoriedad de la persona con quien éste ligaba, y se decia despues del nombre: carillo, cariello, carriello, cormano, nepto, neto ó nieto, sobrino, entenado ó antendo, afigiado, afiliado ó afilado, cuñado, compadre, pariente; desiganción incompleta y vaga, que quedaba de apellido cuando se perdia la memoria del individuo a que se hacía referencia. Escribíase, pues, en los documentos: Fernandus Garsiae mayor. Fernandus Garsiae minor (1119).- Petrus mozos (1184).- Petro menor (1203).- Don Rodrigo Gonzalvez el ninno (1255).- Don Johan Martiniz de Medrano el mayor y Don Johan Martiniz de Medrano el joven (1328).- Petro carillo (1187).- Egila genro de Fronildo (1009).- Petrus sobrino (1158).- Petrus neptus (1205).- Munio neto (1165).- P.º ominguez el nieto..... D. P.º el nieto (1242).- Vermudus antenatus (1198).- Petro cuñado (1203).- Pelagius compadre (1200).- Fernando afigiado (1196).- D. Pariente (1231).
Bibliografía: Godoy Alcántara, D. José. Ensayo Histórico Etimológico Filológico sobre los Apellidos Castellanos. Cap. VI. Editorial Maxtor. 2004 (reedición de la de 1871). pp. 172-173