Hola,necesito que alguien me aclare una duda. Antiguamente a los hijos de padres desconocidos se les ponía los apellidos de la madre.Mi duda es si se ponia el primer apellido o los dos.Se da el caso de uno de mis bisabuelos de padre desconocido y cuyo segundo apellido no coincide con los de su madre .En su partida de defunción sólo aparece el nombre de la madre con lo cual nunca debió ser reconocido por su padre.
Gracias.
Padre desconocido
Hola Loli.
Por mi propia experiencia en la materia, diria que los hijos de padre desconocido tienen los apellidos de la madre. Si alguno de los apellidos no es de la madre, prueba a ver si coinciden con alguno de los padrinos de su bautizo. Antiguamente se les ponian unos genericos. Por ejemplo Iglesias o De la iglesia, porque eran abandonados cerca de una iglesia; o Exposito. Tambien se les ponia el apellido Rey o Reina; en el caso de la tierra de Santiago Raiña, porque eran enviados al Hospital Real de pelegrinos, y eran dotados de estos apelativos cariñosos.
Por mi propia experiencia en la materia, diria que los hijos de padre desconocido tienen los apellidos de la madre. Si alguno de los apellidos no es de la madre, prueba a ver si coinciden con alguno de los padrinos de su bautizo. Antiguamente se les ponian unos genericos. Por ejemplo Iglesias o De la iglesia, porque eran abandonados cerca de una iglesia; o Exposito. Tambien se les ponia el apellido Rey o Reina; en el caso de la tierra de Santiago Raiña, porque eran enviados al Hospital Real de pelegrinos, y eran dotados de estos apelativos cariñosos.
Gracias Tito11,
Efectivamente, el segundo apellido coincide con el de su padrino y el nombre tambien .Padrino Andrés Seoane y el nombre de mi bisabuelo era Andrés Martinez Seoane.Lo que me hacía sospechar en si era una práctica habitual o bien que el padrino pudiera ser en realidad el padre que nunca lo reconoció.
Efectivamente, el segundo apellido coincide con el de su padrino y el nombre tambien .Padrino Andrés Seoane y el nombre de mi bisabuelo era Andrés Martinez Seoane.Lo que me hacía sospechar en si era una práctica habitual o bien que el padrino pudiera ser en realidad el padre que nunca lo reconoció.
Tito 11, a ver si sabes algo de esto. Me comentaron que los hijos de soltera en un principio (antes de que llevaran los apellidos de la madre o de padrinos) solo llevaban un apellido.
Me resultó más que curioso y extraño (no creo que el anciano que me lo comentó tubiese necesidad de mentir en ello). Digamos que era una forma de "señalar el pecado" (vaya cosa!!).
Esto perduró poco tiempo, ya que pronto se permitió la opción de los dos apellidos.
Me resultó más que curioso y extraño (no creo que el anciano que me lo comentó tubiese necesidad de mentir en ello). Digamos que era una forma de "señalar el pecado" (vaya cosa!!).
Esto perduró poco tiempo, ya que pronto se permitió la opción de los dos apellidos.
-
Conde-de-Lobanes
- Mozo
- Mensajes: 11
- Registrado: 26 May 2006, 09:00
- Contactar:
Gracias
Habéis resuelto un misterio familiar que me carcomía los sesos desde hace tiempo. Mi tatarabuela también era hija de soltera y su apellido figura en algunos documentos como PEDROUZO y en otros como CAMBA.
En su registro de bautismo figura su padrino que se llamaba Manuel CAMBA, y siempre pensé que era su verdadero padre. Peroahora veo que no.
En su registro de bautismo figura su padrino que se llamaba Manuel CAMBA, y siempre pensé que era su verdadero padre. Peroahora veo que no.
MOMENTUM EXSPECTA
Hola Aine.
A cuestión dos apelidos e bastante complicada, e quizais se complique máis cos fillos de solteira, debido as caracteristicas de cada momento.
En principio a xente normal, no antigo reximen, tiña e usaba un so apelido, herdanza de seu pai, e en alguns casos xeograficos, as fillas levaban o de sua nai. Este as máis da veces era referente ó lugar de onde procedia. Por exemplo na actualidade, tes un amigo que é de Pontevedra, e chamase Roberto Villar Lopez, pero como no voso circulo tendes moita confianza, cando se fala de el apelase a Roberto de Pontevedra, e non a Villar Lopez. Algo asi pasou sempre, so que se pasou os documentos a forma cotidiana. No seculo XVIII, por exemplo en zonas como Meson do Vento, levaban dous apelidos, os varóns igual que agora, e as fillas levaban o primeiro de sua nai e o segundo do pai; (en matrimonios lexitimos), quizais un signo de reforzo do peso familiar de ambos conxugues. As persoas máis relevantes podian empregar dous, ou máis, e non ter relación directa cos seus proxenitores, senon que podian "escoller" o apelido con quen se sentisen máis identificados dos seus antepasados, incluso avos/as, ou bisavos/as. ...; case sempre relacionado co prestixo que alcanzaron os difuntos.
Hai que ter en conta, que un fillo de nai solteira, nacia condenado polo sistema moral vixente, e por tanto era maltratado pola sociedade sen ter culpa. Tamen hai que ter en conta, que estas situacións eran máis frecuentes nos extratos baixos da sociedade, que levaban un só apelido.
A razón ó meu enteder de que cando no s. XIX, a lei de rexistro civil acabou con todas as variantes de apelidarse e as unificou, se lle otorgase o apelido do padriño o recen nacido, era unha forma de dignificalo atraves da paternidade espiritual.
Todo esto para todos os nacidos de nai coñecida e pai descoñecido, porque despois estaban os que foran abandonados descoñecendose ambos proxenitores, os que o sistema buscaba pais adoptivos forzosos, os cales os criaban e lle daban nome e apelido, pero non tiña nada que ver cos seus verdadeiros pais.
A cuestión dos apelidos e bastante complicada, e quizais se complique máis cos fillos de solteira, debido as caracteristicas de cada momento.
En principio a xente normal, no antigo reximen, tiña e usaba un so apelido, herdanza de seu pai, e en alguns casos xeograficos, as fillas levaban o de sua nai. Este as máis da veces era referente ó lugar de onde procedia. Por exemplo na actualidade, tes un amigo que é de Pontevedra, e chamase Roberto Villar Lopez, pero como no voso circulo tendes moita confianza, cando se fala de el apelase a Roberto de Pontevedra, e non a Villar Lopez. Algo asi pasou sempre, so que se pasou os documentos a forma cotidiana. No seculo XVIII, por exemplo en zonas como Meson do Vento, levaban dous apelidos, os varóns igual que agora, e as fillas levaban o primeiro de sua nai e o segundo do pai; (en matrimonios lexitimos), quizais un signo de reforzo do peso familiar de ambos conxugues. As persoas máis relevantes podian empregar dous, ou máis, e non ter relación directa cos seus proxenitores, senon que podian "escoller" o apelido con quen se sentisen máis identificados dos seus antepasados, incluso avos/as, ou bisavos/as. ...; case sempre relacionado co prestixo que alcanzaron os difuntos.
Hai que ter en conta, que un fillo de nai solteira, nacia condenado polo sistema moral vixente, e por tanto era maltratado pola sociedade sen ter culpa. Tamen hai que ter en conta, que estas situacións eran máis frecuentes nos extratos baixos da sociedade, que levaban un só apelido.
A razón ó meu enteder de que cando no s. XIX, a lei de rexistro civil acabou con todas as variantes de apelidarse e as unificou, se lle otorgase o apelido do padriño o recen nacido, era unha forma de dignificalo atraves da paternidade espiritual.
Todo esto para todos os nacidos de nai coñecida e pai descoñecido, porque despois estaban os que foran abandonados descoñecendose ambos proxenitores, os que o sistema buscaba pais adoptivos forzosos, os cales os criaban e lle daban nome e apelido, pero non tiña nada que ver cos seus verdadeiros pais.
Apelido No
Boas.
Xa pasou tempo de esta liña de mensaxes, pero quería aportar algo. Escoitei hai tempo a teoría de que o apelido No é tamén orixinado, nos casos de nais solteiras, cando no rexistro civil non se podía sinalar o apelido do pai e poñíase NO (abreviando NO TIENE, ou NO HAY CONSTANCIA). Iso é todo.
Xa pasou tempo de esta liña de mensaxes, pero quería aportar algo. Escoitei hai tempo a teoría de que o apelido No é tamén orixinado, nos casos de nais solteiras, cando no rexistro civil non se podía sinalar o apelido do pai e poñíase NO (abreviando NO TIENE, ou NO HAY CONSTANCIA). Iso é todo.
Sin Segundo
Falando deste tema, mentres non se extendeu a fórmula de nomear aos fillos de solteira cos dous apelidos da súa nai, en moitos documentos legais, a efectos da administración, e dentro do propio rexistro civil, se conservou a fórmula S/S, isto é "Sin Segundo", para indicar que o primeiro apelido non era do seu pai, senón da súa nai, e que, polo tanto, esa persoa só contaba cun apelido.
-
daniel_okintos
- Foreiro
- Mensajes: 60
- Registrado: 09 Nov 2006, 09:00
- Contactar:
apelidos de nais non casadas
Eu diferenciaría entre nais non casadas e nais solteiras. E verdade que os casos de parelhas vivindo xuntas e nais solteiras sin parelha, non foi moi común nunca, pero si que o foi durante o Rexime democrático da Segunda República Española.
Os que que sabedes de éstos temas seguro que saberedes como formalizaba o Rexistro Civil da República, aos filhos nados nestas parelhas que non se casaban.
Na ditadura fascista de Franco, durante moito tempo, a calquera nai que que non houbese pasado polo casamento da Iglesia Católica, simplemente lhes ponhía que eran filhos de pais descoñecidos, a pesares que os vecinhos e o funcionario que rexistraba, conhecera perfetamente aos seus pais.
Pénsese que non foron soio os filhos de parelhas que ideolóxicamente eran de esquerdas e non quixeron pasar por xunto o señor cura. senon que afectou moi grandemente as xentes de outras relixions, tal é o caso dos Evanxelistas, un-ha cofesión moi arraigada nas comarcas do litoral galego, os cales sufriron un-ha grande persecución e opresión, hasta que chegou o convenio cos EE.UU.
Nestes casos de discriminación, tanto ideolóxicos como relixiosos, chegouse a un cambio intermedio, en donde soio se lhe ponhían os apelidos do pai que chegaba o Rexistro a rexistrar eses filhos de parelhas non casadas pola Iglexa Cartólica.
Máis tarde(sobre principios dos anos sesenta), xa se lhe puxeron os apelidos de pai e nai independientemente de si estaban casados ou non, e os filhos de nais solteiras, ponhíaselhe os dous da nai ou incluso se lhes recomendaba( un-ha de tantas hipocresías da época franquista), que lhes puxeran un segundo apelido diferente, fora o de quen fora.
O caso dos nenos abandoados o nascer, acostumouse po-lo menos no século XIX, a ponherselhe o apelido Expósito, ou calqueira relacionado coa Iglesia. O apelido Iglesias e moi común.
Particularmente o meu Nick é, en lembranza de meu Bisabó, Pío Quinto Iglesias. Puxeronlhe o nome do Papa daquel tempo, Pio V, (o seu primeiro e único apelido Iglesias viría po-lo de Papa de las Iglesias, penso eu).
Como Quintos somos conhecidos os descendentes del e quedounos a todos os familiares non como apelido, senón como nome da nosa Xen familiar.
Saúdos.
Os que que sabedes de éstos temas seguro que saberedes como formalizaba o Rexistro Civil da República, aos filhos nados nestas parelhas que non se casaban.
Na ditadura fascista de Franco, durante moito tempo, a calquera nai que que non houbese pasado polo casamento da Iglesia Católica, simplemente lhes ponhía que eran filhos de pais descoñecidos, a pesares que os vecinhos e o funcionario que rexistraba, conhecera perfetamente aos seus pais.
Pénsese que non foron soio os filhos de parelhas que ideolóxicamente eran de esquerdas e non quixeron pasar por xunto o señor cura. senon que afectou moi grandemente as xentes de outras relixions, tal é o caso dos Evanxelistas, un-ha cofesión moi arraigada nas comarcas do litoral galego, os cales sufriron un-ha grande persecución e opresión, hasta que chegou o convenio cos EE.UU.
Nestes casos de discriminación, tanto ideolóxicos como relixiosos, chegouse a un cambio intermedio, en donde soio se lhe ponhían os apelidos do pai que chegaba o Rexistro a rexistrar eses filhos de parelhas non casadas pola Iglexa Cartólica.
Máis tarde(sobre principios dos anos sesenta), xa se lhe puxeron os apelidos de pai e nai independientemente de si estaban casados ou non, e os filhos de nais solteiras, ponhíaselhe os dous da nai ou incluso se lhes recomendaba( un-ha de tantas hipocresías da época franquista), que lhes puxeran un segundo apelido diferente, fora o de quen fora.
O caso dos nenos abandoados o nascer, acostumouse po-lo menos no século XIX, a ponherselhe o apelido Expósito, ou calqueira relacionado coa Iglesia. O apelido Iglesias e moi común.
Particularmente o meu Nick é, en lembranza de meu Bisabó, Pío Quinto Iglesias. Puxeronlhe o nome do Papa daquel tempo, Pio V, (o seu primeiro e único apelido Iglesias viría po-lo de Papa de las Iglesias, penso eu).
Como Quintos somos conhecidos os descendentes del e quedounos a todos os familiares non como apelido, senón como nome da nosa Xen familiar.
Saúdos.
